„Weekend z mistrzem”

        Informacja o tym przedsięwzięciu ukazała się na stronie internetowej KSM. Brzmiała dosyć szumnie i zachęcająco. Stowarzyszenie Platon „Weekend z mistrzem”. Projekt w ramach Obchodów Roku Herbeta. Ciechanowiec, 5-6 grudnia 2008r. Sala „Jagoda”. Cele: Promocja twórczości Herberta. Prezentacja i integracja młodego pokolenia z ludźmi kultury i znawcami literatury. Ostatnie zdanie niezbyt fortunnie skonstruowane, ale mniejsza o to. Zgodziłem się ze zdaniem mojej córki, że szkoda byłoby nie skorzystać. Zwłaszcza, iż to ona znalazła to ogłoszenie i stwierdziła (słusznie, jak się później okazało), że, biorąc pod uwagę pomysł i bardzo bogaty program, może to być niezapomniana przygoda intelektualna. Pani dyrektor wyraziła zgodę, opiekunem wyprawy i kierowcą został pan Rzepniewski; no i… pojechaliśmy.

        Z Bociek do Ciechanowca około godziny jazdy samochodem. Wtedy jeszcze nie miałem radia, a mimo to podróż tam lub z powrotem mijała niepostrzeżenie. Czy dlatego, że „na pokładzie” miałem trzy młode damy, dla których milczenie z pewnością byłoby dotkliwą karą? Nie wszystkie pytania wymagają odpowiedzi.

        W piątek zjawiliśmy się o 9⁰⁰. Restaurację „Jagoda” znaleźliśmy bez większego trudu. Okazało się, że stowarzyszenie Platon działa od lipca, a prezesem jest Marcin - młody sympatyczny i przebojowy student z „otwartą głową”.

        Punkt 1. –  warsztaty recytatorskie. Miały trwać 3 godziny, miała je prowadzić pani Dorota Kolano – kierownik literacki Teatru Powszechnego w Radomiu. Okazało się, że nie mogła przyjechać. W zastępstwie zjawiła się pani z pobliskiej szkoły. Umiała to robić, ale… była przeziębiona i…skróciła zajęcia. Punkt 2. – konkurs recytatorski. Pani od warsztatów miała być przewodniczącą jury. Nie było pani, nie było jury; wyłoniono je spośród nauczycieli – opiekunów poszczególnych grup. Przewodniczyłem trójce polonistów gimnazjalnych, która oceniała recytację licealistów. „Moje” dziewczyny recytowały pięknie i z zaangażowaniem. Paulina Rawińska zdobyła wyróżnienie za „Dwie krople” Z. Herberta. Ania Rzepniewska przedstawiła „Duszę Pana Cogito”. A Emilka Jankowska „Przesłanie Pana Cogito”. Wykonania były naprawdę dobre, ale: nie zawsze się wygrywa, zaś decyzji jury nie należy komentować.

        Po smacznym i w rodzinnej atmosferze spożytym obiedzie z uwagą słuchaliśmy wspomnień i refleksji doktora Bohdana Urbankowskiego. Bardzo ciekawa postać. Starszy pan, filozof (nie ma telefonu komórkowego), poeta, znawca literatury, krytyk, przyjaciel Zbigniewa Herberta, autor jego biografii, człowiek o ugruntowanych poglądach. Mówił ciekawie. Jeśli można mu coś zarzucić, to jedynie dwie rzeczy. Operował wieloma szczegółami z najnowszej historii Polski i narzucał odbiorcom swój punkt oceny ludzi i faktów. Pierwszego młodzież często nie rozumiała, a drugie chwilami trochę przypominało urabianie słuchaczy. „Literacka Nagroda Nobla przyznawana jest z rozdzielnika. W każdym roku dla innego regionu geograficznego. Nieważne przy tym, że być może wszyscy tam jeszcze jedną ręką trzymają się gałęzi” Dyskusyjny pogląd. Nieprawdaż?

        Trochę zmęczeni, ale pełni wrażeń o ok. 20⁰⁰. byliśmy w Boćkach.

        W sobotę wyjechaliśmy o 14¹⁵, aby zdążyć na wspólną interpretację wybranego utworu Herberta. Okazało się, że ten punkt programu został odwołany. Szkoda, że nikt nas nie powiadomił. Z konieczności, ale też z przyjemnością wysłuchaliśmy próby generalnej jednoaktówki Mistrza „Drugi pokój” w wykonaniu licealistów z koła teatralnego w Ciechanowcu. Świetnie oddali bezduszność i okrucieństwo współczesnego świata, w którym starszy człowiek traktowany jest jako zbędna zawalidroga.

        Spotkanie z Cezarym Kosińskim – aktorem pochodzącym z Brańska - na długo pozostanie w naszej pamięci. Okazało się, że jest to zwyczajny człowiek, bez kompleksów i bez przerostów. Mówił otwarcie. Odpowiadał szczerze na każde, nawet najtrudniejsze pytania. Umiał nawiązać bezpośredni kontakt z każdym rozmówcą. Nie krył, że zawód aktora to bardzo ciężki kawałek chleba, a sukcesy, owszem są, ale często zdarza się, że telefon „milczy”, nie każda zaś rola jest tą wymarzoną. Pozostała wspólna fotografia z moimi uczennicami i autograf w podręczniku nad kadrem z „Księcia Myszkina”.

        Ciekawym przeżyciem był też biograficzny film o Zbigniewie Herbercie. Po raz pierwszy można było poznać wiele dotąd z różnych powodów nieujawnionych faktów z życia tego wielkiego poety.

        W tym momencie była już 20⁰⁰ i należałoby wracać, ale na zakończenie organizatorzy – bardzo sprytnie – zaplanowali pokaz tańca z  ogniem. Nie było rady. Jaszcze raz obejrzeliśmy „ Drugi pokój” – też fajnie, a potem „Śmierć Sokratesa” – cztery akty, długie, ale jakby mniej dopracowane.

        Taniec z ogniem to oszałamiająca muzyka i porywające widowisko w zimowo-nocnej scenerii. Młodzi ludzie, którzy specjalnie przyjechali z Warszawy rzeczywiście dali popis. Osobiście najbardziej było mi żal jednego z nich. „Pluł ogniem” na dużą odległość. Kiedy podszedłem bliżej, zobaczyłem w jego ręku dwulitrową plastikową butelkę i poczułem charakterystyczny zapach spalanego oleju napędowego. Ciekawe, co na to uzębienie „artysty”?

        Wróciliśmy trochę po 23⁰⁰. Za rok też pewnie byśmy pojechali. Szkoda tylko, że skład załogi ulegnie zmianie.

Jan Rzepniewski